Carola van Wanrooij

Op mijn 15e ben ik de wereld van dementie binnengestapt. Onwetend, zonder kennis. Ik weet nog dat ik als stagiaire over de gangen van het verpleeghuis liep en Beppie tegenkwam. Beppie vroeg mij de weg naar Breda. Ik stond vastgenageld aan de grond. Tijdens mijn opleiding leerde ik veel, maar hoe ik op Beppie moest reageren wist ik niet. Terwijl ik vastgenageld aan de grond stond, hoorde ik een collega tegen Beppie zeggen: “Alsmaar rechtdoor, dan kom je vanzelf in Breda uit.” Drie minuten later kwam ik Beppie weer tegen en vroeg zij mij weer de weg naar Breda.

De jaren die volgden ging ik vooral mee met de flow van 90% van de verzorgenden; “Uw moeder heeft gebeld, zij komt straks.” Ik had er altijd een onvoldaan gevoel bij. Hoe zou ik het vinden als ik mijn moeder zocht, ze eigenlijk dood was, en men tegen mij zei dat ze later nog zou komen? Totdat ik 6 jaar geleden de boeken van Anneke van der Plaats en Naomi Feil leerde kennen. Het zorgde ervoor dat ik nog meer boeken ging lezen, meer diepgang wilde, kennis en feiten over dementie. Wat zijn redenen van bepaalde gedragingen? Ik ging de theorie aan de praktijk koppelen en zag verbluffende resultaten. Wauw, je kunt dus echt de mens voorop zetten! Als je maar weet hoe. Het heeft mij als professional maar zeker ook als mens zo ontzettend veel gebracht.

Carola van Wanrooij